سقوط بهره‌وری دانشمندان پس از برنده‌شدن جایزه نوبل!
تاریخ انتشار: ۱۳ تیر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۱۳۱۸۴۲
شهرت و تعهداتی که به دنبال یک افتخار به وجود می‌آیند، حواس افراد را از انجام پژوهش منحرف می‌کنند.
به گزارش ایران اکونومیست به نقل از ساینس، برای بسیاری از دانشمندان، هیچ دستاوردی بزرگ‌تر از برنده‌شدن جایزه نوبل نیست. از زمان پایه‌گذاری این جایزه در سال ۱۹۰۱، این مدال پیشرفت‌های غیرمنتظره‌ای را که درک ما را از واقعیت گسترش داده شناسایی کرده و دنیا را تغییر داده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
بر اساس یک گزارش کاری که اخیراً توسط دفتر ملی تحقیقات اقتصادی منتشر شده است، برونداد دانشمندان پس از برنده‌شدن جایزه نوبل به طور ناگهانی سقوط می‌کند.
پژوهشگران این مطالعه، داده‌های برندگان جایزه نوبل فیزیولوژی و پزشکی را بین سال‌های ۱۹۵۰ تا ۲۰۱۰ بررسی کردند و تغییر سه عامل «تعداد مقالات آن‌ها»، «تاثیر مقالات بر اساس تعداد دفعات استناد آن‌ها» و «بدیع بودن ایده‌های آن‌ها» را پس از دریافت جوایز مورد ارزیابی قرار دادند. این نویسندگان از یک برنامه کامپیوتری برای شناسایی ایده‌های علمی مجزا و متمایز در مقالات، استفاده کردند و میزان بدیع بودن این ایده‌ها را تعیین کردند. سپس بر اساس زمانی که هر ایده برای اولین‌بار در سیستم زبان پزشکی یکپارچه کتابخانه ملی پزشکی ایالات متحده ظاهر شده، برای ایده‌ها سن تعیین‌کردند و به مقالاتی که ایده‌های «جوان‌تر» نسبت به تاریخ انتشارشان داشتند، امتیازهای جدیدتری داده شد.
جایزه نوبل اغلب در اواخر دوران حرفه‌ای دانشمندان به آن‌ها اعطا می‌شود و در آن دوره بهره‌وری دانشمندان معمولاً کاهش پیدا می‌کند؛ به همین خاطر پژوهشگران این مطالعه برندگان نوبل را با برندگان جایزه «لسکر» با همان سن و سال مقایسه کردند؛ تا ببینند کدام جایزه بهره‌وری را بیشتر کاهش می‌دهد. جایزه لسکر به پژوهشگران حوزه علوم پزشکی اعطا می‌شود.
«کرک دوران»، دانشمند علوم اجتماعی دانشگاه نوتردام که در این مطالعه مشارکت نداشته است، در این مورد می‌گوید: «به نظر می‌رسد این استراتژی تطبیق باشد و به طور کل نتایج کاملاً قانع‌کننده است».
قبل از برنده شدن جایزه نوبل، برندگان آینده این جایزه، بیشتر از همکاران خود که در نهایت جایزه لسکر را بردند، مقاله منتشر کرده بودند و همچنین مقالات جدید بیشتری منتشر کرده بودند و استنادهای بیشتری به‌دست آورده بودند.
با این حال پس از برنده شدن جایزه نوبل، روند تغییر کرد؛ برندگان نوبل به طور متوسط دچار کاهش بهره‌وری شده، بدیع بودن ایده‌های آن‌ها و میزان ارجاع به مقالات آن‌ها کاهش یافته بود. این کاهش در حد برندگان جایزه لسکر یا گاهی کم‌تر از آن‌ها است. از نظر داده‌های خام، برندگان آینده نوبل، در ۱۰ سال منتهی به جایزه، سالانه یک مقاله بیشتر از لسکر منتشر کرده بودند. با این حال در ۱۰ سال پس از برنده‌شدن جایزه، گروه لسکر سالانه یک مقاله بیشتر از همتایان خودشان که برنده جایزه نوبل شده بودند، منتشر کرده بودند. در حالی که برندگان جایزه لسکر کاهش اندک بهره‌وری خود را پس از برنده‌شدن نشان داده بودند، وارونه شدن بهره‌وری دو گروه تقریبا به طور کامل ناشی از کاهش بهره‌وری در گروه برندگان نوبل بود.
«جایانتا باتاچاریا»؛ اقتصاددان سلامت و اپیدمیولوژیست دانشگاه استنفورد و نویسنده اول این مقاله می‌گوید: «من در واقع از تغییر در بدیع بودن ایده‌ها شگفت‌زده شدم». من انتظار داشتم تغییرات در بهره‌وری به دلیل نیازهای (جدید) زمان آن‌ها رخ دهد، اما تغییر به سمت آثار کم‌تر بدیع، برای من کمی تعجب‌آور است».
دوران (Doran) پژوهشگری که تاثیرات شغلی کسب مدال فیلدز (معادل نوبل در ریاضیات) را مطالعه کرده است، می‌گوید که این نتایج با یافته‌های او نیز سازگار است. یافته‌های او نشان می‌داد که ریاضیدان‌ها نیز بعد از برنده شدن جایزه فیلدز دچار کاهش بهره‌وری می‌شوند.
اگرچه باتاچاریا و همکارانش تاکید می‌کنند که آنالیز آن‌ها رابطه علّی بین برنده‌شدن جایزه نوبل و کاهش بهره‌وری را نشان نمی‌دهد، دوران (Doran) خاطر نشان می‌کند که برنده شدن چنین جایزه معتبری برای بیشتر دانشمندان رویدادی است که زندگی را تغییر می‌دهد.
آن‌ها ممکن است غرق در فرصت‌های سخنرانی، مصاحبه‌های رسانه‌ای یا معامله کتاب باشند که همگی این فعالیت‌ها وقت و انرژی فرد را برای انجام مطالعات علمی اصیل می‌گیرد. جایزه لسکر اگرچه در زمینه خود، جایزه معتبری است، اما مانند جایزه نوبل آن‌قدر شناخته شده نیست. جایزه نوبل برندگان خود را به قلمروی سلبریتی‌های کوچک پرتاب می‌کند.
باتاچاریا می‌گوید: «تنها یک تغییر بزرگ در الگوهایی که بعد از جایزه نوبل می‌بینید، وجود دارد که نشان‌دهنده یک تغییر اساسی در زندگی آن‌ها است. آن‌ها دیگر فقط دانشمند نیستند، بلکه روشنفکران عمومی هستند».
با توجه به آن، آیا مزایای جایزه، بیشتر از پتانسیل پژوهش‌های از دست رفته است؟ نویسندگان می‌گویند که پاسخ به این سوال دشوار است. باتاچاریا نمی‌خواهد جایزه نوبل کنار گذاشته شود، اما پیشنهاد می‌کند که ممکن است ایده خوبی باشد که اعطای این جایزه را برای دانشمندانی که در اواخر زندگی حرفه‌ای قرار دارند، نگه‌داریم. برای اینکه از ایجاد خلل در فعالیت این ذهن‌های درخشان در دوران اوجشان جلوگیری کنیم.
او می‌گوید: اعطا کردن نوبل به عنوان جایزه پیشرفت‌های شغلی، بسیاری از مزایای نوبل را دارد، ولی در عین حال از برخی مضرات این جایزه جلوگیری می‌کند.
منبع: خبرگزاری ایسنا برچسب ها: جایزه نوبل ، بهره‌وری ، پژوهش
منبع: ایران اکونومیست
کلیدواژه: جایزه نوبل بهره وری پژوهش برنده شدن جایزه نوبل پس از برنده شدن جایزه برندگان جایزه کاهش بهره وری منتشر کرده ایده ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۱۳۱۸۴۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
سیاره مشتری به شکل‌گیری قمر زمین کمک کرده است
به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از اسپیس، به نظر می‌رسد که رویداد موسوم به بی‌ثباتی بزرگ که هرج و مرج را در بین سیارات ایجاد و غول‌های گازی را در مدار‌هایی که امروز می‌شناسیم مستقر کرد، بین ۶۰ تا ۱۰۰ میلیون سال پس از تولد خورشید رخ داده است.
دانشمندان بر این باورند که سیاراتی نظیر مشتری با بی‌ثبات کردن مدار یک پیش سیاره به شکل گیری قمر زمین منجر شده باشند.
به لطف مطالعات ترکیبات و مکان انواع مختلف سیارک‌ها و دنباله‌دارها، دانشمندان دریافته‌اند که این حادثه در اوایل تاریخ منظومه شمسی رخ داده است. با این حال، هنوز پازل‌هایی درباده اینکه چگونه همه چیز دقیقاً از بین رفته یا شکل گرفته، حل نشده است.
به عنوان مثال، دانشمندان دریافته‌اند که اجرام منظومه شمسی که امروزه می‌بینیم، از جمله زمین، به دور خورشید از قرصی از گاز و غبار تشکیل شده‌اند. با این حال، برخی از آن اجرام، یعنی سیارک‌ها و دنباله‌دارها، به نظر می‌رسد که از موادی تشکیل شده‌اند که در قرص وجود نداشته‌اند. حداقل، این مواد نباید در مکان‌هایی که آن اجرام در حال حاضر در آن قرار دارند، وجود داشته باشد و منطقی‌تر است که این اجرام قبل از پراکنده شدن در نقاط دورتر به خورشید نزدیک‌تر شده باشند.
به عبارت دیگر، همه این بررسی‌ها صورت گرفته تا نشان دهد که مشارکت مشتری در شکل‌گیری قمر زمین اهمیت زیادی داشته است.
یکی از فرضیات این است که در دوران اولیه تشکیل منظومه شمسی، برهم‌کنش‌های گرانشی بین مشتری و سیاره‌های دیگر انجام می‌شد که در نهایت منجر به تشکیل موج‌هایی در ابرمولکول‌های حاوی میلیون‌ها سیاره کوچک شد که به آرامی گرد و خاک بیشتری تشکیل دادند و در نهایت به شکل‌گیری سیاره‌ها و قمر‌ها منجر شد.
در این فرضیه، نقش سیاره مشتری بسیار مهم بوده چراکه با جذب و کشش گرانشی خود، این سیاره بزرگ منجر به کاهش سرعت چرخش ابرمولکول‌های حاوی ذرات کوچک شده و این کاهش سرعت، منجر به اتصال و ادغام این ذرات بزرگ‌تر و تشکیل شهاب‌سنگ‌ها، سیاره‌ها و حتی قمر زمین شده است.
مطالعات همچنین نشان می‌دهد که مشتری در کمک به تشکیل قمر زمین نقش مهمی ایفا کرده است و هرچه فرایند تشکیل ماه پیش می‌رفته، نقش سیاره مشتری افزایش نیز تفزایش یافته است.
انتهای پیام/
دانشجویان سال سوم دانشگاهها، بورسیه دانشگاه فرهنگیان می‌شوند